Waga ciężka
Stipe Miocic (20-4; 15 nokautów/TKO, 5 decyzji)
Były dwukrotny mistrz Miocic dzierży rekord w największej liczbie kolejnych udanych obron tytułu UFC w wadze ciężkiej, w dywizji, w której pas jest często przekazywany. Amerykanin zdobył tytuł, nokautując brazylijskiego Fabrico Werduma na wrogim terytorium w 2016 roku, przechodząc do rejestrowania zwycięstw stoppage nad Alistairem Overeemem i Juniorem dos Santosem, zanim wypunktował obecnego mistrza Francisa Ngannou z zapaśniczym masterclass.
Miocic następnie porzucił pas na rzecz Daniela Cormiera z przegraną przez nokaut później w 2018 roku, ale półetatowy strażak odzyskał złoto z własnym zatrzymaniem rodaka rok później. Para zakończyła swoją trylogię latem 2020 roku, kiedy to Miocic pokonał Cormiera na punkty, by zachować tytuł.
W swojej ostatniej walce, w marcu 2021 roku, Miocic został znokautowany przez starego wroga Ngannou, by stracić pas po raz drugi, choć ten wynik mówił więcej o poprawie Ngannou niż o jakimkolwiek słabnięciu umiejętności Miocica. Mimo, że wszechstronny Amerykanin kończy w sierpniu 40 lat, zawodnicy wagi ciężkiej mają tendencję do walki w późniejszym okresie życia niż większość mieszanych artystów walki.
Waga lekka
Jon Jones (26-1, 1 No Contest; 10 KO/TKO, 6 poddań, 10 decyzji)
Ten fragment piszę z wielką niechęcią, ze względu na to, że Jones wielokrotnie przechodził testy na obecność leków poprawiających osiągi – jak również został oskarżony i uznany za winnego wielu przestępstw poza Octagonem. Problem w tym, że jeśli największym lekkim wagi ciężkiej wszech czasów nie jest Jones, to trzeba zacząć wysuwać argumenty na rzecz zawodników, których życiorysy po prostu nie zbliżają się do Amerykanina. Jones został najmłodszym mistrzem w historii UFC w wieku 23 lat (rekord jeszcze nie pobity) zdobywając tytuł przez zatrzymanie Mauricio Rua w 2011 roku.
Ta wygrana sprawiła, że rekord Jonesa w UFC wyniósł 7-1 – jego jedyna porażka przyszła przez niefortunną dyskwalifikację – a „Bones” tylko poprawił swoją pozycję biegnąc przez „kto jest kim” w 205lbs. Jones utrzymał tytuł wagi lekkiej w walce z Quintonem „Rampage” Jacksonem, Lyoto Machidą, Rashadem Evansem, Vitorem Belfortem, Chaelem Sonnenem, Alexandrem Gustafssonem, Danielem Cormierem i Gloverem Teixeirą. Niemal wszyscy ci mężczyźni posiadali wcześniej tytuły w UFC, a dwaj ostatni w końcu je zdobyli.
W czasie, który upłynął od tego czasu, wykroczenia Jonesa poza ringiem i zażywanie leków wspomagających sprawność spowodowały, że dwukrotnie został pozbawiony tytułu w wadze półciężkiej i raz tymczasowego pasa – jak również zobaczył drugą wygraną z Cormierem, która została unieważniona jako No Contest. Jego trzecie panowanie jako mistrza przyniosło drugie zwycięstwo nad Gustafssonem i dominującą wygraną z Anthonym Smithem, ale także kontrowersyjne zwycięstwa przez decyzję nad Dominickiem Reyesem i Thiago Santosem. Jones zrzekł się pasa po udanej obronie przed Reyesem w 2020 roku, drażniąc się z możliwością przejścia do wagi ciężkiej. Od tego czasu nie walczył.
Jones, który w lipcu kończy 35 lat, przez wielu jest postrzegany jako najbardziej naturalnie utalentowany zawodnik w historii UFC i bojownik o niemal niezrównanym ringowym IQ. Niestety być może nigdy nie dowiemy się, jak bardzo naturalne są jego talenty w rzeczywistości.
Waga średnia
Anderson Silva (34-11, 1 NC; 23 KO/TKO, 3 poddania, 8 decyzji)
Podobnie jak w przypadku Jonesa, choć nie w takim samym stopniu, dziedzictwo Silvy zostało splamione przez nieudane testy narkotykowe, a Brazylijczyk nie jest tak daleko w czołówce wagi średniej jak „Bones” w wadze półciężkiej.
Panujący mistrz 185lbs Israel Adesanya, który ma na koncie zwycięstwo nad Silvą, coraz ostrzej domaga się uznania go za najlepszego w historii tej dywizji, ale argumentacja jego bohatera stoi na mocnych fundamentach budowanych przez długi czas.
Silva zdobył tytuł UFC w wadze średniej w zmieniającym grę występie w 2006 roku, niszcząc Richa Franklina w tajskim klinczu, aby zapewnić sobie zatrzymanie w ciągu trzech minut i rozpocząć siedmioletnie panowanie, które obejmowało 14 udanych obron tytułu z rzędu. Zarówno długość, jak i liczba udanych obron pozostają rekordami UFC do dziś.
Przegrana Silvy z Chrisem Weidmanem w 2013 roku zapoczątkowała passę dziewięciu walk, w których Silva zanotował jedno zwycięstwo, jeden No Contest i siedem porażek. Nie walczył od ostatniego z tych wyników – przegranej przez stoppage z Uriah Hallem w 2020 roku – i w wieku 47 lat jest mało prawdopodobne, aby ponownie rywalizował w MMA. Jednak od tego czasu już dwa razy boksował zawodowo, zatrzymując byłego mistrza UFC Tito Ortiza i imponująco outpointując byłego mistrza WBC w wadze średniej w boksie Julio Cesara Chaveza Jr – który jest dziewięć lat młodszy od Silvy.
Welterweight
Georges St-Pierre (26-2; 8 KO/TKO, 6 poddań, 12 decyzji)
St-Pierre jest w podobnej sytuacji do Silvy o tyle, że od dawna jest konsensusowym GOAT w swojej dywizji, choć obecny mistrz – w tym przypadku Kamaru Usman – robi co może, by wypełnić tę lukę.
W przeciwieństwie do Silvy, nie ma jednak niedyskrecji, które można by zaliczyć na niekorzyść GSP. Był wzorowym mieszanym artystą walki i jest, jak się wydaje, wzorowym człowiekiem. Kanadyjczyk uosabia wartość szacunku, który zawsze był podstawowym składnikiem sztuk walki, a jego gra była tak dobrze zaokrąglona, jak żadna inna w historii tego sportu.
St-Pierre, obecnie 41, pomścił również jedyne porażki w swojej profesjonalnej karierze MMA, pokonując Matta Hughesa w rewanżu, aby zdobyć tytuł wagi półciężkiej w 2006 roku, a następnie pokonując Matta Serrę w 2008 roku, aby odzyskać pas po utracie go na rzecz Amerykanina w czymś, co jest powszechnie postrzegane jako największy wstrząs w historii UFC.
St-Pierre opuścił sport w 2013 roku po kontrowersyjnym zwycięstwie na punkty nad Johnym Hendricksem, ale specjalista od zapasów powrócił w 2017 roku, aby pokonać Michaela Bispinga o tytuł wagi średniej – tym samym dołączając do niewielkiej grupy mistrzów UFC w dwóch wagach. Kanadyjczyk oparł się pokusie powrotu do MMA, mądrze zachowując swoje niemal bezbłędne dziedzictwo jako konsensusowy GOAT w tym sporcie.
Waga lekka
Khabib Nurmagomedov (29-0; 8 KO/TKO, 11 poddań, 10 decyzji)
Są tacy, którzy uważają, że Khabibowi zabrakło jednego zwycięstwa do ustanowienia siebie największym mieszanym artystą walki wszech czasów. Inni twierdzą, że Dagestańczyk nigdy nie miał wystarczająco dobrze rozwiniętej gry, aby zakwalifikować się do tego statusu w każdym przypadku.
Mniej dyskusyjne jest jednak to, że były mistrz wagi lekkiej wykorzystał swoją największą siłę – swoje zapasy – w bezbłędny sposób. Być może żaden inny zawodnik mieszanych sztuk walki nie doskonalił się tak bardzo w jednej dyscyplinie, ani nie stosował jej tak skutecznie.
Niezmordowany rekord Rosjanina jest również niezwykły. Prawie żaden mieszany artysta walki nie wychodzi z tego sportu niepokonany – zwłaszcza nie po rywalizacji w UFC – ale właśnie tego dokonał Khabib w 2020 roku. „Orzeł” zdobył pas wagi lekkiej w 2018 roku i bronił go trzykrotnie, zachowując go przez poddanie elitarnej opozycji przy każdej okazji. Pierwszy padł Conor McGregor, potem Dustin Poirier, a następnie Justin Gaethje.
Zwycięstwo Khabiba nad tym ostatnim przyszło kilka miesięcy po śmierci ojca i trenera mistrza Abdulmanapa, czyli w momencie, który zasiał ziarno dla emerytury fightera. To wyjście ze sportu nastąpiło natychmiast po wygranej Khabiba z Gaethje, oznaczając najrzadsze z zakończeń dla najrzadszego z zawodników. Teraz pomaga w trenowaniu Islama Makhacheva, swojego przyjaciela z dzieciństwa, który jest na dobrej drodze, aby samemu zostać mistrzem wagi lekkiej UFC.
Waga piórkowa
Jose Aldo (31-7; 17 KO/TKO, 1 poddanie, 13 decyzji)
Zwykły fan MMA może być zaskoczony widząc nazwisko Brazylijczyka tutaj, z myślą o znokautowaniu Aldo przez Conora McGregora w czasie krótszym niż trwało zdetronizowanie byłego mistrza przez Irlandczyka.
Rzeczywiście, niektórzy bardziej zainwestowani fani mogą nawet pomyśleć o tym 13-sekundowym KO, zanim pomyślą o jakimkolwiek innym występie Aldo, ale wspomnienia o tych innych walkach i markowych występach wkrótce zaleją ich.
Przed przegraną Aldo z McGregorem, niewielu zakwestionowałoby status Brazylijczyka jako największego piórkowego wszech czasów. W rzeczywistości, obecnie 35-letni Aldo był niepokonany w ciągu 10 lat przed tym słynnym wynikiem w 2015 roku. Choć jego rekord od tamtej pory jest nierówny (6-5), to wszystkie te walki toczyły się z elitarnymi przeciwnikami, a dobrze zaokrąglona legenda odradza się teraz z trzema zwycięstwami w ostatnich trzech występach.
Zejście do wagi bantamowej odmłodziło byłego króla 145 funtów, którego status największego piórkowego w historii zależy teraz bardziej od tego, jak Max Holloway i panujący mistrz Alexander Volkanovski poradzą sobie w pozostałych latach w tym sporcie. Obaj mają na koncie zwycięstwa nad Aldo, przy czym Holloway dwukrotnie zatrzymał „Juniora”.
Bantamweight
Dominick Cruz (24-3; 7 KO/TKO, 1 poddanie, 16 decyzji)
Cruz przez wiele lat był konsensusem największej męskiej wagi bantamweight w historii UFC.
Amerykanin był mistrzem WEC przed dołączeniem do UFC, gdzie jego pas stał się inauguracyjnym tytułem promocji w wadze 135lbs. W swojej pierwszej obronie Cruz pokonał Urijah Fabera, aby pomścić jedyną porażkę, jaką poniósł jako zawodowiec. 13-walkowa passa zwycięstw zakończyła się kolejnym zwycięstwem nad Faberem, po tym jak „Dominator” zwolnił tytuł z powodu kontuzji, a następnie go odzyskał, zanim jego drugie panowanie zakończyło się z rąk protegowanego jego dawnego rywala, Cody’ego Garbrandta.
Po tej zaskakująco wszechstronnej porażce decyzją, nękany kontuzjami Cruz, obecnie 36-letni, zrobił sobie czteroletnią przerwę od sportu. Powrócił w 2020 roku, by zmierzyć się z ówczesnym mistrzem Henry’m Cejudo o tytuł wagi bantamowej i został zatrzymany – być może kontrowersyjnie – pod koniec 2. rundy.
Od tego czasu Cruz odpowiedział jednak zwycięstwami nad Casey’em Kenneyem i Pedro Munhozem, by potwierdzić, że jest jednym z najlepszych zawodników wagi bantamweight na świecie – nadal. Weteran ma na koncie również zwycięstwa nad TJ Dillashawem i Demetriousem Johnsonem, którzy królowali w UFC odpowiednio w wadze 135lbs i 125lbs.
Flyweight
Demetrious Johnson (30-4-1; 5 KO/TKO, 12 poddań, 13 decyzji)
Pierwszy w historii UFC mistrz wagi muszej mężczyzn, panowanie Johnsona trwało 12 walk i pięć lat.
Po drodze Amerykanin dwukrotnie pokonał Josepha Benavideza i Johna Dodsona, a także Raya Borga (jednym z najbardziej pomysłowych poddań, jakie widziało UFC) i przyszłego mistrza wagi podwójnej Henry’ego Cejudo.
Cejudo pomścił tę porażkę, wygrywając przez nieznaczną decyzję z „Mighty Mouse”, co w końcu było ostatnią walką Johnsona w UFC, zanim został sprzedany do ONE w zamian za Bena Askrena.
Od czasu tej przeprowadzki w 2019 roku, 35-latek przeszedł 3-1, zaskakująco przegrywając przez TKO podczas walki o tytuł w promocji wiosną ubiegłego roku.
Waga piórkowa i bantamweight kobiet
Amanda Nunes (21-5; 13 KO/TKO, 4 poddania, 4 decyzje)
W chwili pisania tego tekstu, Nunes przygotowuje się do rewanżu z Julianną Peną, która odebrała Brazylijce pas wagi bantamweight w jednym z największych upsetów, jakie UFC kiedykolwiek widziało.
Ten wynik oznaczał koniec 12-walkowej passy zwycięstw, w której Nunes stała się jedną z zaledwie czterech podwójnych mistrzyń w historii UFC, zbierając pasy w wadze bantamowej i piórkowej. 34-letnia „Lwica” siedmiokrotnie zachowała pas wagi bantamicznej, zanim oddała go Penie, a od czasu zdobycia tytułu wagi piórkowej raz skutecznie go obroniła.
Nunes ma na koncie osiem zwycięstw nad sześcioma byłymi i obecnymi mistrzyniami UFC, pokonując po dwa razy Valentinę Shevchenko i Germaine de Randamie, a także niszcząc Rondę Rousey po zdobyciu pasa wagi bantamicznej od Mieshy Tate. Nunes pokonała również Holly Holm i znokautowała Cris Cyborg, przy czym ten drugi wynik oznaczał moment, w którym Brazylijka sięgnęła po tytuł w 145lbs, aby stać się podwójną mistrzynią.
Waga muchowa kobiet
Valentina Shevchenko (23-3; 8 KO/TKO, 7 poddań, 8 decyzji)
„Bullet” jest jedną z najbardziej lubianych fighterek w dzisiejszym UFC.
Shevchenko niedawno zanotowała siódmą z rzędu udaną obronę tytułu mistrzowskiego w wadze muszej kobiet, pokonując Tailę Santos w wyrównanym pojedynku. Wcześniej dominacja Kirgistki w tej dywizji była bezdyskusyjna. Jedyne porażki 34-latki miały miejsce w wadze muszej – jedna na początku kariery z Liz Carmouche i dwie w UFC z Amandą Nunes. Obie porażki z Nunes przyszły przez decyzję, a druga została zakwestionowana przez większość obserwatorów.
Ten ostatni wynik pozbawił Shevchenko tytułu mistrzowskiego w wadze bantamowej, ale ona dalej zdobyła pas w wadze muszej i w ciągu swojej kariery pokonała wiele mistrzyń, w tym Joannę Jędrzejczyk, Holly Holm, Jessicę Andrade i Juliannę Penę.
Shevchenko pomściła również swoją przegraną z Carmouche i pokonała między innymi Jennifer Maia, Katlyn Chookagian, Jessicę Eye i Lauren Murphy. Jej nokaut head-kickiem na Eye jest postrzegany jako jeden z największych KO w historii UFC.
Women’s strawweight
Joanna Jedrzejczyk (16-5; 4 KO/TKO, 1 poddanie, 11 decyzji)
Pierwsza w historii Polski mistrzyni UFC, Jędrzejczyk niedawno zakończyła karierę zawodniczą w wieku 34 lat.
Znana przez większość po prostu jako „Joanna Champion” ze względu na jej wcześniejszą dominację i trudności, jakie wielu fanów ma z pisownią jej nazwiska, Jędrzejczyk królowała jako mistrzyni wagi słomkowej UFC w latach 2015-2017. Nosiła aurę niepokonania przed wygraną z Carlą Esparzą, reputacja, która została tylko wzmocniona, gdy pokonała Amerykankę o pas i przeszła do pięciu prostych udanych obron w krótkim czasie.
Rekord Polki w ciągu ostatnich pięciu lat jest punktowy na poziomie 2-5, ale warto się w niego zagłębić. Po zaskakującej przegranej przez nokaut z Rose Namajunas w listopadzie 2017 roku, Jędrzejczyk prawdopodobnie miała pecha, że nie odzyskała pasa wagi słomkowej w rewanżu pary, który był ściśle kontrolowany przez pięć rund. Następnie odniosła zwycięstwa nad Tecią Torres i Michelle Waterson, po obu stronach punktowej porażki z Valentiną Shevchenko, zanim zakończyła karierę dwoma porażkami z Weili Zhang.
Pierwsza z tych porażek przyszła przez podzieloną decyzję, jednak w tym, co jest uważane przez większość zwolenników za największą walkę kobiet w historii MMA i jedną z najlepszych, jakie widział ten sport, w pełni. Ta ostatnia, w czerwcu tego roku, była wynikiem dewastującego nokautu obrotową pięścią w tył, ale Jędrzejczyk była łaskawa w porażce, ponieważ wyraziła swoją miłość do fanów i zostawiła swoje rękawice w ringu. „Joanna Champion” została pokonana tylko przez mistrzów UFC.
