En 25 marca 1973 Televisión Española po raz pierwszy nadała nowy program. Zgodnie z raportem nadawczym nr 4898-A, odpowiadającym temu dniu, przedmiotowy program miał rozpocząć się o 23.40 minut i 10 sekund, miał zawierać 28 minut i 10 sekund materiału filmowego oraz 16 minut i 10 sekund głosu lektora, a prezentować go mieli Pedro Ruiz , jako prezenter, oraz Joaquín Díaz Palacios. Podpisana przez sekretarza ds. radiofonii i telewizji, Maríę Ángeles Sanz Esteban, część ta była w rzeczywistości aktem urodzenia programu Estudio Estadio. Program, który w Hiszpanii dał początek gatunkowi od tego czasu wszystkie programy o najważniejszych wydarzeniach sportowych w Hiszpanii, niezależnie od tematu czy kanału, nazywane są tak: „Estudio Estadio” z…
Emocjonalny hołd dla Estudio Estadio z okazji jego 50-lecia: „To był powód do dumy”
Paco Grande, jedna z historycznych postaci programu, wspomina, że nazwę zawdzięczał swojemu pierwszemu prezenterowi, Pedro Ruizowi. „Był to młody człowiek w wieku 25 lat, który prezentował program wywiadów w studiach w Barcelonie i aspirował do bycia „showmanem„. Poszedł dalej i odniósł sukces w tej dziedzinie, a w Estudio Estadio wytrzymał kilka miesięcy”, a sam program – Fernando Ors i Miguelowi Ors, którzy postanowili podjąć ważny trud przeniesienia na niedziele programu podsumowującego, który był już emitowany w poniedziałki, a nawet we wtorki. Być może pierwszym impulsem był Alfredo Sánchez Bella, Minister Informacji i Turystyki, który „zaproponował” wdrożenie w Hiszpanii tego samego modelu, co włoska „La Domenica Sportiva„, która była nadawana w niedzielne wieczory. Pedro Ruiz był również odpowiedzialny za stworzenie nazwy programu: Estudio Estadio. Alternatywą byłoby „Plato [lub set] fuerte”. Na szczęście 'zdobył’ tytuł, który znamy.
50 lat Estudio Estadio 4
Główne wyzwanie było techniczne. We wczesnych latach 70-tych mecze musiały być nagrywane w formacie filmowym, co oznaczało, że rolki filmu musiały być nakręcone, wywołane – operacja, która mogła zająć kilka godzin – i fizycznie przewiezione do studia w Prado del Rey, aby być tam transmitowane. Oznaczało to szaleńczy wyścig do studia, w którym wykorzystywano nawet lekkie samoloty do zrzucania „ciastek” z taśmami nad Prado del Rey, tak że czasami „prezenter zaczynał program mówiąc, że zobaczymy wszystkie cele dnia, ale nie wiedząc, czy którekolwiek będą rzeczywiście widoczne”, ponieważ czasami taśmy docierały, wraz z lekkimi samolotami, gdy program był już w toku.
Another technical 'detail’ was that film recording had its own characteristics: taśmy, składające się z klatek, miały określony czas trwania i nie były zbyt długie, a ich zmiana była pracochłonna, co oznaczało, że niemożliwe było nagranie całego meczu i trzeba było polegać na fachowości i wizji kamerzystów, by zdobyć jak najwięcej bramek. Starsi widzowie pamiętają frazę „następna bramka nie została złapana przez nasze kamery”, ale tak, rzadko się to zdarzało. Pojawienie się wideo w połowie lat 80. było pod tym względem radykalną zmianą.
50 lat Estudio Estadio 3
Na każdy mecz wysyłano trzy kamery: jedna robiła zdjęcia ze środka boiska, czasem z samego boksu, a dwie pozostałe skupiały się na bramkach. Wraz z nimi i fotoreporterami – redaktor. Potem schodził na boisko lub do szatni, by relacjonować pomeczowe wydarzenia . W tych pierwszych dniach – i przez znacznie dłuższy czas – w Estudio Estadio można było zobaczyć zdjęcia piłkarzy „czekających na wywiad jeden po drugim, takich jak madryccy piłkarze Pirri, Del Bosque i Touriño w meczu w Atocha w 1978 roku’, lub Atlético Capón w bieliźnie pokazujący obrażenia otrzymane po meczu. Potem przyszło „przechwytywanie” bohaterów w połowie lub po meczach, a czasem drużyny czekały w tunelu na wyjście na boisko, gdy odbywały się przedmeczowe wywiady. I oczywiście, sędziowie również rozmawiali z Estudio Estadio na boisku lub na trybunach…. ale teraz – mówi Grande – jest odwrotnie. Mamy bardzo dobre środki, ale wolność pracy jest znacznie mniejsza„.
50 lat Estudio Estadio 5
Ale wielki wkład Estudio Estadio nie tylko w piłkę nożną i sposób jej oglądania w Hiszpanii, ale także w samą piłkę nożną
, ale także do hiszpańskiej kultury popularnej, jest Moviola, VAR lat 70-tych, pierwszy sposób obiektywnej analizy – przynajmniej w miarę możliwości – wątpliwych zagrań. Obecność movioli – gadżetu używanego w montażu filmowym, który pozwalał na przesuwanie filmu do przodu i do tyłu, z różną prędkością lub zatrzymanie – również pochodzi z przykładu „La Domenica Sportiva” i była obecna już w pierwszych transmisjach, ale według Paco Grande „była to rekwizytowa moviola „. To właśnie inny z historycznych gospodarzy pierwszego etapu, Julio César Fernández, nadał jej główną rolę wraz z sędzią, José María Ortiz de Mendíbil, do analizowania zagrań.
Słowo i pojęcie „Moviola” stało się od tego czasu częścią hiszpańskiej kultury popularnej: kolejny przykład znaczenia tej wyjątkowej telewizji, z milionami widzów. Julio César Fernández wprowadził także inną nowość: „komentarze” rysowników. Na początku były to popularne Forges i Máximo. Później Fandiño, który wykonywał to zadanie przez kilka sezonów.
50 lat Estudio Estadio 2
Do Mari Carmen Izquierdo, pierwszej kobiety poświęconej wiadomościom piłkarskim w TVE jako reporterka, która została prezenterką i redaktorem naczelnym programu, i niestety obecnie nieżyjąca, jest tematem specjalnego programu, który RTVE 26 marca wyemituje w niedzielę, aby upamiętnić pierwsze półwiecze programu, który wyznaczył nowe standardy. W programie pojawi się wiele najlepszych zdjęć z tych 50 lat i przypomniane zostaną mityczne odcinki, takie jak La Moviola. Także prezenterów, którzy nadali mu blask; profesjonalistów takich jak Mari Carmen Izquierdo, Juan Manuel Gozalo, Juan Antonio Fernández Abajo, Julio César Fernández, Jose Mari Casanovas, Matías Prats, Jesús Álvarez, José Angel de la Casa, Juan Carlos Rivero, Iñaki Cano, Lourdes García Campos, Marcos López i Marta Solano. Również do innych programów „epigonów” Estudio Estadio, takich jak Sólo Goles z Matíasem Prats, el Domingol z Pedro Ruízem, El Rondo de Estudio Estadio, Lourdes García Campos, Juan Carlos Rivero i Quique Guasch czy Club de Fútbol z Josepem Pedrerolem, który również uczestniczy w jubileuszu.
La Moviola, la gran aportación de Estudio Estadio, była bohaterką od pierwszej chwili
Miguel i Fernando Ors, José Manuel Álvarez, Julio Bernárdez, Rafael Recio, Luis Fernández, Mari Cruz Esteban, Bego López, Ana Alonso, María José Malia i wielu innych również nie zostanie zapomnianych. Mari Carmen Izquierdo otwiera pamiątkowy program świadectwem, które nagrała dla specjalnego programu z okazji 30-lecia w 2003 roku, a także została wybrana jako „Najlepsza reporterka wszech czasów w programie”. Marta Solano, która wraz z samą Izquierdo i Lourdes García Campos jest jedną z prezenterek programu, zamknie ten specjalny program swoimi słowami. Jako najlepszy reporter wszech czasów w Estudio Estadio został wybrany Juan Manuel Gozalo, niezapomniany „Kubalita”, prawdziwy wszechstronny zawodnik z wiedzą multisportową i bezgranicznym powołaniem informacyjnym, który jest również historycznym członkiem Radia MARCA.
50 lat Estudio Estadio 1
Cała historia Ligi Hiszpańskiej w ostatnim półwieczu przeszła przez Estudio Estadio, od tych czasami gołych i czasami błotnistych boisk z lat 70-tych i 80-tych do regulaminowych dywanów dzisiejszych. Widziano bramki, kontrowersje, akcje Pirriego, Rexacha, Daniego, Del Bosque, Schustera, Maradony, Quiniego, Iríbara, Arconady, Lópeza Ufarte, Messiego, Cristiano Ronaldo, Raúla, Iniesty, Xaviego, Zidane’a i wielu innych. Estudio Estadio można określić jako „historia tworzona na co dzień” – w tym przypadku na tydzień – co czasem udziela się dziennikarstwu. Cóż gratulacje, i to przynajmniej przez kolejne pół wieku.
